Það var árið 1906 sem dr. Alois Alzheimer lýsti fyrst sjúkdóminum sem síðan var nefndur eftir honum. Hann lýsti heilavef í konu sem hafði látist af elliglöpum. Hann sá taugafrumur fylltar einhverskonar trefjakenndu efni og umhverfis þær skellur af þéttu, hvítu efni.
Rannsóknir á alzheimers fengu að sitja á hakanum lengi vel, sértaklega vegna þess að gamalt fólk með elliglöp er ekki beint áhrifamesti þjóðfélagshópurinn, og var lítið gert í málunum. Elliglöp voru álitin eðlilegur hlutur.
En eftir því sem fólk fór að ná að lifa lengur og lengur fjölgaði sífellt því fólki sem þjáðist af alzheimers og loks kom að því að kostnaður við umönnun fólksins var orðinn það hár að stjórnvöld sáu nauðsyn þess að leita lækningar. Rannsóknir á alzheimers eru samt flestar kostaðar af óháðum samtökum eins og bandarísku alzheimerssamtökin. Síðan þá hafa komið fram margar kenningar, en sú kenning sem flestir styðjast við núna er galli í genastarfseminni. Er meðal annars íslensk erfðagreining að vinna að rannsóknum á því. Út frá rannsóknum sem gerðar hafa verið undanfarin ár hafa verið unnin lyf sem eiga að hægja á framgangi sjúkdómsins, þar má til dæmis nefna taugaboðefnið acetýlkólín sem virðist hægja aðeins á framgangi sjúkdómsins. Um þessar mundir er einnig verið að hefja langtíma rannsókn á virkni bóluefnis sem kanadískir vísindamenn fara þróað og er talið geta komið í veg fyrir þróun alzheimerssjúkdómsins. Þó er ekki búið að útbúa lyf sem getur læknað sjúkdóminn

Til baka