Sætistala: 30

Atómmassi: 65,37 u

Eðlismassi: 7,13 g/ml

Bygging atómsins:

Elektrónuskipan þess er 2-8-18-2.

Hvernig nafn sinks er tilkomið:

Sink var þekkt í Kína og Indlandi fyrir árið 1500, en Grikkir og Rómverjar þekktu það þó meira en 20 árum fyrir Krist (þá sem kopar-zinc alloy brass).
Í Evrópu uppgötvuðu menn efnið seinna, og var nafnið þá dregið af þýska orðinu “Zink”.

Myndin er af zink plötu

Hvar sink er að finna í náttúrunni:

Ekki þarf að vinna sink á rannsóknarstofum. Sink er oftast með brennisteini (S), og er svo hreinsað í iðjuverjum. Kolefni eru notuð til að vinna efnin í sundur, svo sinkið valdi ekki brannisteinsmengun.

Hvernig sink er notað:

Sink tilheyrir hópi mjúkra málma, er bláleitt og tvígilt í efnasamböndum. Það er einkum notað til að húða járn og stál til varnar tæringu. Það er einnig notað í málmblöndur eins og látún og leturmálm. Vegna þess hve sinkframleiðsla er dýr einskorðast hún við hátæknivædd iðnríki og nær framleiðslan um 7 milljónum tonna á ári.

Sink er einnig notað í t.d. málningu, snyrtivörur og smyrsl. Þá er sinkhvíta, sem er hvítt litarefni, framleitt með glæðingu á sinki eða sinkblendi, svo leyst upp í þynntum sýrum og bösum.

Sink er nauðsynlegt snefilefni í lífverum. Mannslíkaminn innbyrðir um 2,5 gr. af Sinki á hverjum degi. Sinkskortur getur valdið hörgulsjúkdóm vegna ónógs sinkmagns í fæði, eða vegna arfgengs galla sem kemur í veg fyrir eðlilega upptöku sinks úr fæðu; veldur blóðleysi og því að sár gróa seint.

Margar plöntur fá alls ekki nægilega mikið sink úr venjulegum jarðvegi.

Heimildaskrá:

Íslenska Alfræðiorðabókin,
Google.com.

Höfundur: Sigríður Þyrí Pétursdóttir, NÁT 123